მიუსაფარი ბავშვები

 

შუაღამე ხდებოდა ,როდესაც რაღაც უცნაურმა ხმამ გამომაღვიძა, ირგვლივ მხოლოდ სიბნელე და მარტოობა იგრძნობოდა, გარედან საშინელი ხმა შემომესმა, ტირილის, კვნესის სასოწარკვეთის. ამ ქვითინში მხოლოდ ერთი სიტყვა გავარჩიე და ეს იყო „ დედა “ ისე ინსტიქტურად წამოვდექი ლოგინიდან ,ჩავიცვი და გარეთ გავედი ვერც კი მოვისაზრე თუ როდის ან როგორ მოხდა ეს, წამის შუალედებში სადარბაზოსთან გავჩნდი ,იქვე პატარა ბავშვი დაკონკილი ტანსაცმლით დაუბანელი, დედის ცხედარს დასტიროდა და მთელი გულით ტიროდა, თითქოს ორგანოთა მთელი ნაწილი აჰყოლოდა მის ქვითინს, თვალებიდან ცრემლები ისე ჩამოსდიოდა დაუბანელ სახეზე  ანაბეჭტს ტოვებდა. მინდოდა მივსულიყავი ,დამემშვიდებინა, ასეც მოვიქცეოდი მაგრამ პოლიციის სირენის ხმა გავიგე ,იმ წუთს მთელი საპატრულო მანქანები ჩემს სადარბაზოსთან გაჩნდა, თითქოს საშინელი კრიმინალი ,მკვლელი ან ტერორისტი უნდა დაეჭირათ ,ისე საშინლად ჩაავლეს ამ ბავშვს მკლავებში ხელი, მეც კი მთელი სხეულით დავიძაბე .მოვინდომე მეყვირა ,გაუშვით !რას აკეთებთ ?მას ხომ ახლახან დედა მოუკვდა, მაგრამ რატომღაც ამ ყველაფერს დუმილი ვარჩიე და მუნჯივით დავდუმდი.

ვინ იყო ეს ბავშვი? პატარა ბიჭი, რომელიც 12-წლამდე ქუჩაში იზრდებოდა(სანამ ციხის კარებმა არ შეუზღუდა თავისუფლება)დედა, რომელიც სიცივისაგან გარდაიცვალა და ოჯახიდან გარიყული საკუთარ თავს და თავის ბიჭს მათხოვრობით არჩენდა .მათ არ ჰქონდათ თავშესაფარი, მათი ყოველდღიური საცხოვრებელი იყო მტვრიანი, ჭუჭყიანი და ბნელი მიტოვებული მატარებლის ვაგონები, მათ არავინ კითხულობდა და არც არავის  ჭირდებოდა.

ყველაზე საშინელება ის არის, რომ დედა-შვილის მსგავსად ძალიან ბევრი ადამიანი იმყოფება ამჟამად  საქართველოში, მათზე ზუსტი სტატისტიკური მონაცემები არ არსებობს და ხშირად არც მათი არსებობის რაიმე დამადასტურებელი საბუთი მოიპოვება. გამოდის რომ ადამიანი ფაქტიურად არ არსებობს და იმ შემთხვევაში თუ მას რაიმე დაემართება, სახელმწიფო ვერ დაეხმარება. მისი და მის გარშემო არსებული რეალობა ჰგავს „ იყო და არა იყო რას “. მაგალითად თუ მოხდა ასეთი ადამიანის მკვლელობა ან დაჭერა პროკურატურა გამოძიებას ვერ აწარმოებს, რატომ? იმიტომ რომ პიროვნება, რომელიც მოკლეს ან დაიჭირეს ოფიციალურად არ იყო რეგისტრირებული. მის შესახებ დოკუმენტაცია არ მოიპოვება. ის უბრალოდ არ არსებობს. სწორედ ასეთ გაურკვეველ ვითარებაში მოხვდა პატარა ბიჭი ციხეში, რომელიც დედის სიკვდილის გამო ჯერაც არ იყო შოკიდან გამოსული, მას არანაირი დოკუმენტაცია არ აღმოაჩნდა ,რომ გამოძიება დაეწყოთ და უდანაშაულობა დაემტკიცებინათ, მაგრამ საქმეც ის არის, რომ ეს პატარა ბიჭი საერთოდ არაფერ შუაში არ იყო, მისმა ტირილმა ჩემი კორპუსის მცხოვრებლები შეაწუხა ,მათი ტკბილი ძილი დააფრთხო. და მძაფრი რეაგირებაც მოჰყვა .ის სამუდამო სიბნელეში განამწესეს.

ეს იყო ყველაზე დიდი უსამართლობა ,როგორც საზოგადოების ასევე სახელმწიფოს მხრიდან, ასეთი დამოკიდებულება მიუსაფარი ბავშვების და არა მარტო ბავშვებისადმი ოთხი წლის წინ ხდებოდა და რა ხდება დღეს?

დღეს-დღეობით სამწუხაროდ საქართველოში არფერი შეცვლილა, მიუსაფარ ბავშვებთა რიცხვი დღითიდღე იზრდება, თბილისის ქუჩებში იმდენი მიუსაფარი ბავშვი დადის ,მათ დანახვაზე ტკივილის გრძნობა გაგვიქრა. არადა ბავშვი როცა იტანჯება უნდა გვეტკინოს. საშინელებაა დღევანდელი საზოგადოების ხედვა ამ ბავშვებისადმი. მაგალითად ორი კვირის წინ, მეტროსთან პატარა გოგონა საცოდავად მოაბიჯებდა, ეგრევე მიხვდებოდი ,რომ ძალიან შიოდა და დაღლილი იყო, პატარამ ერთ-ერთ ახალგაზრდას ხელი გაუწოდა იმ იმედით ,რომ ის მას ხურდებით დაეხმარებოდა, მაგრამ ახალგაზრდამ ჩვეული აგრესიით და გინებით მოიშორა თავიდან.

ინტერნეტში გავრცელდა ინფორმაცია სააგენტო „ კავკაზ-პრესის “ კვლევის შედეგი, მათი არაოფიციალური სტატისტიკით მარტო თბილისში იმყოფება  4500 მიუსაფარი ბავშვი, რომლებიც ბაზრობაზე წვრილმანი ვაჭრობით, მათხოვრობით და ქურდბაცაცობით ირჩენენ თავს. დაახლოებით 4535 ბავშვი იმყოფება კმაყოფაზე ე.წ ბავშვთა სახლებში, რომელთა უმრავლესობა ელემენტარულ დონეზეც ვერ აკმაყოფილებს საყოფაცხოვრებო და სასწავლო პირობებს. სწორედ ასეთი გაუსაძლისი პირობების გამო ნათია(მიუსაფარი ბავშვი)თავშესაფრიდან გამოიქცა, რადგან მას ამღზრდელები  ცუდად ეპყრობოდნენ,  საკვები ხან ობიანია ,ხან საერთოდ არ აქვთ, ის ტანსაცმლებიც რომელსაც ჩვენი საზოგადოების მაღლი ფენა ერთ წელიწადში ერთხელ იმეტებს ადრესატამდე ვერ აღწევს და თუ აღწევს ბოლომდე გადარჩეულია. ნათიას ამ საუბრის მერე ვეკითხები..დედა გყავს?

არა,-თავს მიქნევს და ლამაზი თვალებით მიყურებს,-ამათ ყველას ასეთი თვალები აქვთ, ფსკერზე ჩაძირული სათქმელით. ჩვენ კი ამ სათქმელს ბოლომდე ვერ ვკითხულობთ.-არავის უნდა გულზე კიდევ ერთი ტკივილის გადატარება .

მაგრამ ჩვენ ყველამ უნდა ვეცადოთ, ეს ბავშვები საზოგადოების ღირსეულ წევრებად ჩამოვაყალიბოთ. საჭიროა კონკრეტული ნაბიჯების გადადგმა და თანაც რაც შეიძლება სასწრაფოდ, თორემ ძალიან მალე ჩვენი ქუჩები მიუსაფარ ბავშვებს ვეღარ დაიტევს.

მართალია ეს ყველაფერი ზღვაში წვეთია, მაგრამ როგორც დედა ტერეზა იტყოდა “ ჩვენ შესაძლოა ვფიქრობთ, რომ ჩვენს მიერ გაკეთებული ესა თუ ის საქმე ზღვაში წვეთია, მაგრამ ზღვა ამ წვეთის გარეშე უფრო პატარა იქნებოდა “.

სალომე ძიძიგური